จากสถานการณ์ Covid-19 ส่งผลกระทบต่อชาวโลกอย่างมหาศาล ประเมินค่าความเสียหายไม่ได้ สำหรับประเทศไทยของเรา มีข้อมูลบ่งชี้ที่น่าสนใจศึกษาต่อ ยอดประเด็นหนึ่ง คือ "เมื่อวันที่ 22 เมษายน 2563 กระทรวงการคลังได้ปิดรับการลงทะเบียนเพื่อขอรับเงินเยียวยา 5,000 บาท/เดือน ปรากฏว่ามียอดสูงถึง 23.5 ล้านคน (ที่มา www.ryt9.com)

ข้อมูลนี้...บ่งบอกอะไรเรา ก็บอกให้เราตระหนักว่า ประเทศไทยของเรามี "ผู้ที่ไม่สามารถดูแลตนเองได้เท่าที่ควร" มากถึง 23.5 ล้านคน (คนที่ไม่แจ้งก็น่าจะมีไม่น้อยเช่นกัน) ในขณะที่ประชากรไทยมีทั้งหมด 66.5 ล้านคน หรือประมาณร้อยละ 35.34 ของจำนวนประชากร ลองพิจารณาดูว่ามีมากหรือน้อย

การแก้ปัญหาความยากจนมันน่าจะเป็น "นโยบายแห่งชาติ" ไม่ว่ารัฐบาลไหนจะเข้ามาบริหารประเทศ ถ้าคนเราสามารถดูแลตัวเองได้แม้ในยามวิกฤต...วิกฤต ก็คือวิกฤต จะไม่สามารถส่งผลกระทบได้อย่างมากมายมหาศาลดังที่เป็นอยู่ในตอนนี้

เครื่องมือที่จะพัฒนาคนให้สามารถดูแลตนเองได้ และทรงพลังที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ก็คือ "การศึกษา" ที่ตอบโจทย์ตลาดแรงงานได้เท่านั้น แต่ก่อนที่จะก้าวไปถึงขั้นทำการศึกษาให้ตอบโจทย์ตลาดแรงงาน เราน่าจะมาช่วยกันกระตุ้นจิตสำนึกของญาติ เพื่อนพ้อง น้องพี่ของเราเองให้มีจิตใจรักการศึกษาเพิ่มมากขึ้น เสียสละเวลาในการศึกษา ใฝ่เรียนรู้กันก่อนจะดีกว่าไหม

จากการที่ได้พิจารณาทบทวนตัวเองใน 3 ช่วงเวลา คือ "ช่วงก่อนเข้าศึกษาระดับปริญญาตรี โท เอก, ช่วงกำลังศึกษา และช่วงสำเร็จการศึกษา" พบว่า "หลังสำเร็จการศึกษา มีความต่างในเชิงบวก" อย่างมากมาย แต่ถ้าจะอธิบายลงลึกในรายละเอียดถึงเชิงบวกก็คงจะยืดยาวกินเนื้อที่มากเกินความจำเป็น

ในการเลือกเข้าศึกษา...ก็มีให้เลือกหลากหลายสถาบัน และมีหลากหลายสาขาวิชา แต่ดิฉันเลือกศึกษาที่สถาบันรัชต์ภาคย์ สาขาวิชาบริหารหารธุรกิจ เพื่อนำความรู้ที่เป็นสากลมาประยุกต์ใช้ในการบริหารจัดการโครงการบ้านจัดสรร และธุรกิจในเครือ

การศึกษาสูงก็ไม่ใช่ว่า จะเป็นสูตรสำเร็จที่สร้างให้ทุกคนประสบความสำเร็จ หายจากความยากจน มันยังมีปัจจัยอื่น ๆ อีกหลายปัจจัยที่จะเป็นฟันเฟืองเกื้อกูลกัน แต่อย่างไรก็ตามคนที่มีการศึกษาส่วนใหญ่ก็มักจะได้รับการยกย่องให้เป็นผู้นำองค์กรในระดับต่าง ๆ ทั้งภาครัฐและเอกชน โดยเฉพาะภาครัฐมักจะเปิดรับคนเข้ารับราชการที่จบระดับปริญญาตรีขึ้นไป

เพื่อเป็นการแบ่งเบาภารกิจที่ล้นมือ เราจำเป็นต้องสร้าง "คนที่สามารถทำให้เราเชื่อมือ" เข้ามาช่วยงาน หรือรับช่วงต่องาน วิธีของดิฉันจึงได้ส่งให้บุตรทุกคนมาศึกษาที่สถาบันแห่งนี้ รวมทั้งยังได้แนะนำคนใกล้ชิดเข้ามาศึกษาอีกด้วย เพราะดิฉันเชื่อว่า "การให้ที่ยิ่งใหญ่ และมีคุณค่าที่สุด คือ การให้การศึกษา" เท่านั้น

วิถีการดำเนินชีวิต การประกอบธุรกิจ การค้าขายในโลกปัจจุบันได้ถูกเปลี่ยนจากแบบเดิม ๆ ไปแล้วอย่างรวดเร็ว อะไรที่เป็นของเก่าที่เมื่อก่อนเคยใช้งานได้ดี...แต่ในปัจจุบันนี้ก็ถูก Disrupt ในความของผมก็คือ "การเข้ามาแทนที่ของสิ่งที่มีนวัตกรรมสูงกว่าอย่างฉับพลัน" และถ้าใครไม่รับ ไม่ปรับเปลี่ยนแทน คนนั้นจะล้าหลังทันที

เช่น เมื่อก่อนธนาคารจะแข่งกันขยายสาขา เพื่ออำนวยความสะดวกให้แก่ลูกค้า แต่ปัจจุบันถูก Disrupt โดยการนำเอา FinTech (Financial Technology) เข้ามาเป็นเครื่องมือในการให้บริการด้านการเงิน ที่เห็นได้ชัด คือ "การทำธุรกรรมเกี่ยวกับการรับ จ่าย โอนเงินออนไลน์" ทำให้ธนาคารต้องปรับลดจำนวนสาขากันขนานใหญ่ ซึ่งส่งผลกระทบในเชิงลบในด้านอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องอีกมากมาย แสดงให้เห็นว่า อะไรที่เคยทำกันแบบง่าย ๆ สบาย ๆ ในอดีต ปัจจุบันนี้ใช้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

ถ้าหากคนไทย ยังไม่ตื่นตัวที่จะเข้ารับการศึกษาตามระบบ ไม่มีความรู้ที่เป็นพื้นฐานตามมาตรฐานสากล การถูก Disrupt อาจจะไม่เป็นแค่เพียงเครื่องมือในการทำงานเท่านั้น แต่หากจะเป็นแม้กระทั้งตัวบุคคลด้วยก็ได้

การศึกษาช่วยสร้างคนให้มีศักยภาพ มีคุณค่าเพิ่มสูงขึ้น ผมไม่ใช่เป็นคนโชคดี...ที่ได้มีโอกาสเข้ามาศึกษาในสถาบันรัชต์ภาคย์ แต่ผมเป็นคนเปิดรับโอกาส โดยเฉพาะโอกาสทางการศึกษา ที่เข้ามาในชีิวิตของผมโดยไม่ชักช้ารีรอ

การทำงานในยุคปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็นภาครัฐ หรือภาคเอกชน มีสิ่งที่เหมือนกันอย่างหนึ่ง คือ "การพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงาน (Performance development)" คนที่เป็นข้าราชการจะต้องมีจิตสำนึกในการสนองคุณแผ่นดิน และสิ่งที่ดีที่สุด คือ "ทุ่มเทในการทำงาน เพื่อให้ได้ทั้งปริมาณและคุณภาพ" และเพื่อความเจริญ มั่นคง มั่งคั่ง ยั่งยืนของประเทศอันเป็นหัวใจสำคัญ

คงไม่มีเครื่องมืออัจฉริยะใด ที่จะช่วยทำให้คนเรามีคุณสมบัติครบตามที่กล่าวมาข้างต้น เว้นเสียแต่ว่า เราจะนำพาตัวเองเข้าไปอยู่ในสิ่งแวดล้อมทางการศึกษา ให้ระบบการศึกษาหล่อหลอมทั้งในด้าน "ความคิด จิตวิญญาณ และวิธีปฏิบัติ" อย่างเป็นระบบ

งานราชการจะเน้น "กฏหมาย ระบบ ระเบียบ วินัย" นอกจากจะต้องแม่นในเรื่องดังกล่าวแล้ว สิ่งที่ขาดไม่ได้ และสำคัญมากก็คือ "การเพิ่มพูลความรู้" เพื่อให้เท่ากันกับยุคสมัยที่เปลี่ยนไป ผมจึงไม่เคยที่จะหยุดการเรียนรู้ ดังที่มีผู้กล่าวถึงเกี่ยวกับ "การเรียนรู้ตลอดชีวิต" โดยเฉพาะการเรียนที่อยู่ในระบบการศึกษา

ผมจบการศึกษาปริญญาตรี สาขาวิชากฏหมาย แต่เมื่อมาทำงานที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการ ผมจึงอยากพัฒนาตนเองในส่วนนี้ จึงได้ตัดสินใจเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาโท หลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต (M.B.A.) กับสถาบันรัชต์ภาคย์ บรรยากาศการเรียนการสอนของที่นี่...ตอบโจทย์ความต้องการของผู้ใหญ่ได้ตรงประเด็นที่สุด คือ ผู้ใหญ่เป็นคนที่มีประสบการณ์สูง ต้องการบอกกล่าว ถ่ายทอดประสบการณ์ดี ๆ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ที่สถาบันฯ จึงได้เปิดเวทีเพื่อให้ทุกคนแสดงออกทุกรายวิชาที่เรียน เมื่อทุกคนได้แสดงออกซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เกิดเป็นความเชี่ยวชาญ

ผมได้รับความรู้ ได้พัฒนาความสามารถ และพัฒนาทักษะ ในเชิงการแปลงภาคทฤษ ให้เป็นภาคปฏิบัติได้อย่างลงตัว ผมต้องขอขอบพระคุณคณาจารย์ ที่เป็นต้นแบบที่ดีให้กับผม และขอขอบคุณเพื่อน ๆ ร่วมชั้นเรียนทุกท่านที่หยิบยื่นมิตรภาพที่แสนดี และอบอุนให้แก่กันตลอดระยะเวลาการศึกษาในสถาบันฯ

ผมว่า การศึกษาในระดับสูง ลำพังตัวผู้เรียนเอง การที่จะให้จบตามเวลาที่กำหนดคงเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย แต่ผมโชคดีที่ตัดสินใจไม่ผิดเข้ามาศึกษาในสถาบันแห่งนี้ และได้รับการดูแล เอาใจใส่ทั้งในด้านวิชาการและอื่น ๆ จากคณาจารย์อย่างใกล้ชิด เป็นกันเอง

ผมว่า คนที่มาเรียนในช่วงอายุมาก เป็นผู้ใหญ่แล้ว สิ่งหนึ่งที่เราต้องการ คือ "ความมีเกียรติ ได้รับการยอมรับ ได้รับการยกย่อง" จากอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้นเรียนด้วยกัน ซึ่งที่นี่มีให้ผู้เรียนอย่างเสมอภาคและเต็มเปี่ยม

ผมจบปริญญาตรีวิศวะ และปัจุบันประกอบอาชีพในด้าน Information Technology (I.T.) ติดตามความเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยีอย่างใกล้ชิด แต่ก็ยังตามไม่ค่อยทัน แต่หลังจากที่ผมจบปริญญาโท (M.B.A.) และปริญญาเอก (D.B.A.) จากต่างประเทศ ความเชื่อมั่น ความภาคภูมิใจในตัวเองก็เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ คำกล่าวที่ว่า "ความรู้ ทำให้องอาจ" ผมได้สัมผัสมันได้แล้วจริง ๆ

การศึกษาสูง...คนอื่นเป็นอย่างไร ผมไม่แน่ใจ แต่สำหรับผม เมื่อมีการศึกษาสูงขึ้น มันสามารถหนุนนำจิตใจ ปัญญา วิสัยทัศน์ให้สูงตามไปด้วยได้จริง ๆ

ผมเชื่อว่า "การศึกษาเปลี่ยนคนไปในทางที่ดีได้" แม้ว่าจะได้ยินข่าวอยู่บ่อยว่า "คนมีการศึกษาสูง เป็นครู เป็นอาจารย์ ประพฤติตนไปในทางที่เสื่อมเสีย" ซึ่งเป็นส่วนน้อยก็ตาม

การที่ได้มีโอกาสเข้ามาศึกษาในสถาบันรัชต์ภาคย์ ถือว่า เป็นความโชคดี เพราะที่นี่เป็นเสมือนบ้านที่ 2 คือ "ได้รับความรู้ ควบคู่ไปกับความรัก ความอบอุ่น" จากคณาจารย์ และเพื่อนร่วมชั้นเรียน ต่างจากสถาบันอื่น

มีกิจกรรมหลายอย่างที่สร้างจิตสำนึกสาธารณะให้ผู้เรียน เช่น 1) โครงการทำบุญ มอบทุนการศึกษา 2) พลังบัณฑิตคิดบวก (+) 3) กิจกรรมการอยู่ร่วมกันด้วยการถ่อมตนและเผื่อแผ่

ดิฉันได้รับการพัฒนาทั้งในด้าน "ความรู้ ความสามารถ และทักษะ" ในด้านการบริหาร และการดำเนินชีวิต มีความเชื่อมั่น และรักสถาบัญแห่งนี้ จึงได้เปิดโอกาสให้บุตร และเพื่อนอีกหลายท่านมาศึกษาที่สถาบันฯ และตอนนี้ดิฉันได้นำความรู้ระดับปริญญาโท (MBA) ไปต่อ ยอด ศึกษาต่อในระดับปริญญาเอก สาขา Ph.D. Management

การศึกษา เป็นเรื่องของ "การสร้างหลักทรัพย์ทางปัญญา" ซึ่งมีมูลค่าเพิ่มตลอดเวลา และจะยิ่งมีมูลค่าเพิ่มสูงมากขึ้น เมื่อเราใช้ความรู้ และสติปัญญาที่ได้จากการศึกษาไปการสร้างงาน สร้างรายได้

ชาติของเรากำลังรอ "คนที่มีความรู้ คู่คุณธรรม มาช่วยกันหนุนนำ สร้างความเจริญให้เท่าเทียมอารยประเทศ

วิทยาการไม่เคยหยุดนิ่ง มีความรู้ใหม่ ๆ เข้ามาทุกวัน จนเราตามไม่ทัน เหตุที่เราตามความรู้ไม่ทัน ก็เพราะว่า "เราไม่มีเครื่องมือที่ถูกต้อง แม่นตรงในการหาความรู้" หลังจากได้ศึกษาจบตามหลักสูตรบริหารมหาบัณฑิต (MBA) จึงได้เครื่องมือมาช่วยสร้างความมั่นใจในการบริหารจัดการเพิ่มขึ้น อาจารย์และวิทยากรล้วนแต่เป็นผู้ทรงคุณวุฒิในสาขาวิชาที่สอนจริง ๆ สามารถนำภาควิชาการมาแปลงเป็นภาคปฎิบัติได้อย่างลงตัว แต่ด้วยโลกเปลี่ยนไปไวอย่างที่ทุกคนทราบ ถ้าเราหยุดเรียนรู้ เราก็ล้าหลัง ผมจึงตัดสินใจเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาเอก เช่นเดียวเพื่อน ๆ อีกหลายท่าน เมื่อวิทยาการก้าวหน้า เราต้องพัฒนาให้ก้าวไกล